دکتر عباس میرزایی، عضو هیأت علمی دانشکده الهیات و ادیان در پی تخولات اخیر یادداشتی با عنوان «جنگ و وطن پرستی ایرانیان» منتشر کرده است که می خوانید:
جنگ و وطن پرستی ایرانیان
من همواره نگران عمق تعلق انسان ایرانی به وطن بوده‌ام و این نگرانی در سال‌های سختی که بر کشورمان گذشته است، به‌شدت بر دوش من سنگینی کرده است. این نگرانی ناشی از بحران‌ها، جنگ‌ها و فراز و نشیب‌های سیاسی و اجتماعی بود که گاهی اوقات به نظر می‌رسید پیوندهای مردم با سرزمینشان را مورد تهدید قرار دهد. ولی به طرز شگفت‌انگیزی، این جنگ و چالش‌های پیش آمده، به گونه‌ای ناخواسته، این نگرانی را برطرف کرد و جدیدترین ابعاد تعلق خاطر را در روح و جان مردم به نمایش گذاشت.
در این سال‌ها هرگز شاهد نبوده‌ام که مردم این مرز و بوم تا این حد عمیقاً خود را متعلق به ایران بدانند و این تعلق‌خاطر را با محبت و دوستی از دل و جان خود ابراز کنند. در این چالش‌ها، همبستگی و تعهد به وطن به‌شدت افزایش یافته و مردم یکدیگر را حمایت کرده و در کنار هم ایستاده‌اند. این تحول نه تنها نشان‌دهنده پیوندی ناگسستنی با سرزمین است، بلکه نمادی از همبستگی اجتماعی و ملی به شمار می‌آید که می‌تواند در برابر سختی‌ها و چالش‌ها به عنوان یک نیروی قدرتمند و مؤثر عمل کند.
در روزهایی که شاید بسیاری از افراد به دلایل مختلف دلسرد و ناامید بودند، میان آتش و دود این جنگ، روح ملی‌گرایی و عشق به وطن به طرز شگفت‌انگیزی دوباره زنده و پررنگ‌تر شد. این شور و شوق به زندگی و مقاومت، تاریخ و فرهنگ ایران را در دل هر ایرانی زنده کرد و ملت را به یادآوری قدرت خود هدایت نمود. در واقع، وقتی که اعضای یک جامعه به ارزش‌های مشترک و میراث فرهنگی خود متصل می‌شوند، آن‌ها نه‌تنها از لحاظ عاطفی بلکه به لحاظ اجتماعی و اقتصادی تقویت می‌شوند و شکل‌گیری یک هویت جمعی مستحکم‌تر را تجربه می‌کنند.
باری، ملتی که احساس تعلق عمیق به سرزمین و فرهنگ خود داشته باشد، هرگز تسلیم نخواهد شد. این احساس تعلق نه تنها یک حس معنادار و عاطفی است، بلکه فرایند قدرت بخشی به ملت‌ها را تعریف می‌کند و به آن‌ها این قابلیت را می‌دهد که در برابر همه‌ی چالش‌ها و مشکلات ایستادگی کنند. وقتی که مردمی به ریشه‌های خود وصل می‌شوند و به تاریخ و فرهنگشان افتخار می‌کنند، می‌توانند با یکدیگر همبسته شوند و در برابر هرگونه چالش و تهدیدی ایستادگی کنند. این اپیدمی از تعلق و همبستگی می‌تواند نور امیدی باشد که روشنایی را در دل تاریکی‌ها به ارمغان خواهد آورد و آینده‌ای روشن‌تر و پرامیدتر را برای ایران و ایرانیان نوید دهد.